Καραβοκύρη σ’ έβαλα
στο πλοίο της ζωής μας
μα για φουρτούνες δύσκολες
δεν ήσουνα, τι κρίμα.

Στην πρώτη μας κακοκαιριά
έκανες στραβοτιμονιά
έβαλες πλώρη και πανιά
κι άραξες σ’ άλλη αγκαλιά.

Και με παράτησες να πνιγώ
μέσα στου πόνου το πέλαγο.

Μαύρες φουρτούνες πέρασα
μπόρες και καρδιοχτύπια,
μα στο λιμάνι έφτασα
χωρίς καμιά βοήθεια.

Και τώρα μου ‘ρχεσαι σκυφτός
από την άλλη ναυαγός,
μα στο καράβι μου να μπεις
δεν θα μπορέσεις δυστυχώς.

Καραβοκύρης του είμαι εγώ
κι όπως μ’ αρέσει το κυβερνώ.