Ψάχνω αλλά δεν βρίσκω
λόγο να συνεχίσω,
λόγο να τραγουδήσω.
Όσο μισώ τον εαυτό μου όταν τον βλέπω να γερνάει,
όταν νομίζει ότι έχει μάθει, όταν καθόλου δεν τολμάει,
τόσο βαθιά αγαπάω εσένα που είσαι η αθώα άγρια φύση,
το αγρίμι μέσα στο μυαλό μου που τίποτα όρθιο δε θ αφήσει.
Κάνε με μέρος του σχεδίου, θα κάνω ότι έχεις ζητήσει.
Βρες μου μια θέση μες στον κόσμο, γίνε η τελική μου λύση
και άρπαξέ με από τον σβέρκο και πήγαινέ με στη φωλιά σου
να `χω επιτέλους ένα ρόλο έστω τροφή για τα μικρά σου.

Ψάχνω αλλά δεν βρίσκω
λόγο να συνεχίσω,
λόγο να τραγουδήσω.
Όσο μισώ τον εαυτό μου που λέει πως ξέρει κατά βάθος
που όλα τα χει ξανακάνει, που δεν τολμάει κι άλλο λάθος,
τόσο βαθιά αγαπάω εσένα που είσαι τσακάλι μες στη νύχτα.
Κατέβα δίχως να σε δούνε κι όλα τα ζωντανά μου πνίχ’ τα.
Κάνε εσύ αυτό που πρέπει κι ούτε να δώσεις εξηγήσεις,
ο δυνατός τρώει τον άλλο, αυτή είναι κι η ομορφιά της φύσης.
Δε θέλω καν να το παλέψω, θα υποκλιθώ στη δύναμή σου.
Κάνε ότι θες με τη ζωή μου έτσι κι αλλιώς είναι δική σου.
Ξέρω ποτέ δε θα σε έχω, έτσι για πάντα θα σε θέλω,
εσύ το αγρίμι, εγώ ο ήλιος, θα χάνεσαι σαν ανατέλλω.