Βγαίνουν με τ’ ακατάστατα μαλλιά τους στον αέρα
Εραστές των τυχαίων σκιών
Έτσι καθώς μαλακώνει η πυκνότητα
Εικόνες γλιστρούν απ’ την ίριδα μέσα τους
Σώματα μνήμες συναντούνε τον πόθο

Τοίχο-τοίχο βουλιάζοντας
Αισθήσεις απρόοπτες αποτεφρώνουν το λόγο

Κι όταν η νύχτα αστράψει στην καύτρα
Χωρίς μάγια και θαύματα κι αυτή τη φορά
Είναι οι ίδιοι
Που ρίχνουν το βλέμμα τους σαν μαχαιριά
Χωρίζουν τα σκέλια των γυναικών
Κι ακουμπούν ελαφρά το μυαλό τους
Στη ζεστή υγρασία των εσωρούχων