Μάταια η παλάμη τ’ ουρανού
Ακουμπάει πάνω στ’ ανοιχτά
Χείλη στον κόρφο του κοριτσιού
Που βγαίνει με την αυγή
Σε μια πηγή να κρούσει ένα σκοπό
Αγαπημένο μια λιτανεία χλωμή
Ονείρων ένα πρόσωπο ξανθό
Όπως το πέρασμα του ήλιου ένα αυγό
Πυρωμένο

Η προσμονή με τα γλυκά τ’ αστέρια
Το φακιόλι τα φιλιά οι φιλλύρες
Έστρωσαν σχέδια μεγαλόπρεπα
Τάπητες από χλόη χρυσή
Από κομψές γαρδένιες και νύφες
Των αγρών

Και διάβηκε μια πόλη με πυργίσκους
Με ναΐσκους πυκνή ομίχλη
Θορύβων γοργής ανατριχίλας
Ανθρώπων λουλουδιών και φαντασμάτων
Ρίχτηκε στην μέθη όπου στράφτουν τοίχοι
Κι η πολλή σοφία σκοτώνεται
Όπως η μωρία
Από τα στερεά σύνορα
Ενός κόσμου στενού.