Δύο ήταν οι ταξιδιώτες το κρύο εκείνο βράδυ
στο Χάνι του Γαλάζιου Πρίγκηπα που έκλαιγε στον τοίχο.
Κουβαλούσε ο καθένας στις αποσκευές του
οικογενειακές φωτογραφίες ανθρώπων
με ζωές που είχαν εκπνεύσει
αγέλαστες γυναίκες με σφιχτοδεμένους κότσους
και άντρες με παπούτσια που τους στένευαν.
Δείπνησαν ολομόναχοι στην σιωπηλή τραπεζαρία
σε τραπέζια αντικριστά
τόσο μαζί και όμως απίστευτα μακριά.
Έξω από τα παράθυρα στοιβάζονταν το χιόνι και οι εποχές.
Φυσούσε και παράσερνε τα χρόνια.
Λυπημένες ιστορίες με φορέματα χωρίς κορμί
και μητέρες με φαρδιές φούστες που πέταξαν στον ουρανό
αντηχούσαν μες την σάλα.
Τότε αυτός σηκώθηκε και κάθισε κοντά της.
Πολύ απαλά την χαιδεψε στο μάγουλο
με όλη την απώλεια της αγάπης του.
Χορεύτριες με εσθήτες φάνηκαν ανάγλυφα
στους γκρίζους τοίχους
κάπου ακούστηκε μια λύρα
και έξαφνα όλα λύθηκαν, όλα δόθηκαν,
όλα αφέθηκαν και όλα κερδήθηκαν.
Με μία πράξη απλής αριθμητικής
στην ανατροπή των αριθμών του έρωτα
τα δύο έγιναν για πάντα ένα.