Πες μου τι πρέπει να κάνω. Οι λέξεις
συνωστίζονται. Πες μου κάτι, λες, λέει
εκείνος. Εγώ, νομίζω
πως διαρκώς μιλάω. Όμως,
όταν το προσπαθώ –πες μου, λέει–, ακούω
κάτι σαν βογκητό, μονάχα ένα βογκητό
που καταλήγει σε λυγμό.

Πες μου τι πρέπει να κάνω. Πάρε με
εκεί που θα μου πουν τι πρέπει
να κάνω. Τα μάτια του. Τα
μάτια σου, τα δικά σου; ναι,
ζεστό βλέμμα-λίμνη, βλέμμα-εδώ.
Εδώ, σαν τα παιδιά
σαν τους ηλίθιους. Γι’ αυτό τα μάτια σου,
για να μείνω. Για να περιμένω
εδώ. Να περιμένω τι; Δεν έχει σημασία.
Για να περιμένω.

Ούτε μέσα ούτε στην επιφάνεια.
Εδώ, που τα παιδιά
και οι πτωχοί τω πνεύματι. Ένα εδώ
που παρατείνεται στα μάτια σου, στα μάτια του,
για να μπορώ να μείνω.
Πες μου τι πρέπει να κάνω.
Γράφω
ίσως γιατί δεν μιλώ. Όχι

μη μ’ αφήνεις.