Κάθε απόγευμα, μια γηραιά μητέρα
ωθώντας το αναπηρικό καρότσι
του γιου της που πάσχει εκ γενετής
από νοητική στέρηση,
περνάει κάτω από το παράθυρό μου.

Ένας άγγελος που περιμένει εδώ και ώρα
πότε καθισμένος στα ηλεκτροφόρα καλώδια,
στις κεραμιδένιες στέγες του χιονιά
ή στα κλαδιά του κατάξερου δένδρου
που κάηκε πρόσφατα από κεραυνό,
πετάει προς το μέρος τους για να προσφέρει
και πάλι, σκεπάζοντάς τους
με τα μεγάλα του φτερά,
όλη τη συμπόνια του ουρανού.