Nα ενδώσω στα μαρτύρια- αυτό είν’ η μοίρα
-το σφρίγος ως διάρκεια ή σωφροσύνη
ν’ αντέξω σαν φωνή εξορίστου ό,τι πήρα
στην ακατάληπτη έρημο του νου, θα λύνει
μπρος στα τείχη η Ελένη τα μαλλιά της
κι ας νέμονται την Τροία οι χειμώνες
το ουρλιαχτό ενός τοξότη κι οι θαμώνες-
η κρυμμένη αληθοφάνεια της αυταπάτης.

Οι απόγονοί μου θα θυμούνται το σωστό
-πόσα θύματα ένας πόλεμος αν γίνει-
ο Πλάτων εξόρισε τους ποιητές στο λιακωτό-
οι λέξεις που κρατάς είναι μια δέσμη με σαγήνη-
τα βογκητά- στη μάχη- οι θρήνοι, η μιλιά της
το φονικό σπαθί μπηγμένο στο κρανίο,
σύννεφα απ’ αλάτι το ξαφνικό αντίο-
η κρυμμένη αληθοφάνεια της αυταπάτης.

Μ’ ένα χαμόγελο ο Μαγιακόφσκι μαγικό
τον δαίμονά του, ίσως, απότομα ρωτήσει
για το παλάτι, της νύφης το ρυθμό-
το σκάφαντρο στο Σκάμαντρο ν’ αφήσει-
στη γριά πόλη που χάνεται κοντά της
στο θόρυβο του χρόνου που απειλεί
-συμμετρίες σοφές απαριθμεί
η κρυμμένη αληθοφάνεια της αυταπάτης.

Ιδού η θωριά της πέρδικας, τα δάκρυά της,
στη μάχη ανατριχιάζουν το λιοπύρι
ο γάμος- μου λες- είν’ πανηγύρι,
η κρυμμένη αληθοφάνεια της αυταπάτης.