Μόλις γεννήθηκα , τον κόσμο απαρνήθηκα
με κλάμα κι αναφιλητό, από το αίμα πλύθηκα
Λες και το ήξερα τι θα ερχόταν ύστερα
και για να αντέξω, βγήκα έξω και στο ψέμα ντύθηκα.
Ενώ μεγάλωνα , έτρεχα και σκαρφάλωνα
απ’ το σπίτι δραπέτευα και με τους τοίχους μάλωνα,
Σε γειτονιές και σε προαύλια ξεσάλωνα
και τις πληγές στα πόδια με το σάλιο μου τις μπάλωνα.

Στα δεκατρία μου, είδα την τιμωρία μου
πως κάποτε θα τέλειωνε η παιδική ηλικία μου
Και το σχολείο κρατητήριο και εφετείο μου
με κάγκελο εμπόδιο μπρος στην ελευθερία μου
Στην εφηβεία , δημιουργήθηκε φοβία
και στην αρχή αντέδρασα με ουρλιαχτά και βία
Μαύρο το μέλλον μου, στου πίνακα το χρώμα
και ο νους μου φώναζε : ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΠΟΥ'ΣΑΙ ΑΚΟΜΑ!!!!

Καθώς περπάτησα μετά στα είκοσι δυο
κατάλαβα πως είμαστε όλοι για ψυχιατρείο
Κι έτσι ηρέμησα γιατί βρήκα παρέα
Στην τρέλα αν είσαι μόνος σου δεν είναι τόσο ωραία.
Αφού συνήθισα του κόσμου την παράνοια
Και η λογική την πόρτα μου χτυπούσε τόσο σπάνια
Δολοφονώντας το παιδί που είχα μέσα μου
Λιγόστεψε και στέρεψε η αλήθεια και η μπέσα μου.

Μα ότι καλό και όμορφο η ζωή να φέρει
η παιδικότητα είναι το καλοκαίρι
Είναι λουλούδι που δε λέει να ξεμυρίσει
και συ παρακαλάς μια μέρα να γυρίσει
και να σου δώσει πίσω αυτό που έχεις χάσει
την αθωότητα που ένοχα έχεις θάψει
στο σάπιο χώμα της ενηλικίωσης σου
μα έχεις τσιμεντώσει ο ίδιος την ψυχή σου

Ένα παιδί μόλις γεννιέται πάντα κλαίει
από ένστικτο γνωρίζοντας το τι θα συναντήσει
Ένα παιδί μονάχα την αλήθεια λέει
μέχρι να ΄ρθει η ώρα που μεγάλους θα γνωρίζει