Ἂν ἐδυνότουν ἄνθρωπος
ξένη μορφὴ νὰ πάρῃ,
τοῦ Πλάστη τέτοια χάρη
θὰ ἐγύρευα θερμά.

Καὶ μὴ θαρρῇς, ἀγάπη μου,
πῶς ἤθελα ζητήσῃ
μὲ θεία νὰ μὲ στολίσῃ
ἀθάνατη ὀμορφιά.

Νὰ μὲ ζηλέψουν ἔπρεπε
στὸν οὐρανὸ κ’ οἱ ἀγγέλοι,
ἂν ὅ, τι ὁ νοῦς μου θέλῃ
συνέβαινε ποτέ·

ἀνίσως καὶ τὰ μέλη μου
ἠμπόρειαν νὰ γενοῦνε
τ’ ἄσπρο σκυλλάκι, ποὖναι
μερόνυχτα μ’ ἐσέ.