Ο εξοχικός δρόμος, που χανόταν

Στον ορίζοντα, η πόλη, τα βιβλία, τα σκεύη, η μέρα

Όταν τα φώναζε με το όνομά τους, ή όταν

Στο μυστικό φως τα έδινε η νύχτα,

Εσένα ονόμαζαν. Μεταμορφώνονταν σ’ Εσένα

Παίρνοντας το δικό σου σχήμα και με τις δικές σου

Συνήθισαν να εκφράζονται κινήσεις.



Έτσι, όλη τη μέρα Σ’ έβλεπα και τόσο

Σε αγκάλιαζα σφιχτά, που από το αγκάλιασμά σου

Πολύ πονούσα. Και τον πόνο τούτο

Τόσο ένιωθα, τόσον εννοούσα, ώστε εννοούσα

Πως, επί τέλους, υπάρχουν τα πράγματα και πως υπάρχω…



Το σχήμα τους πήραν τα πράγματα, και πάλι

Η πόλη το όνομά της, και ξανά ο δρόμος

Δρόμος έγινε εξοχικός: μέσα στην τύρβη

Των αληθειών του κόσμου τούτου

Έχασα πια το πρόσωπό σου. Έμεινε η πείρα

Των σχημάτων που το σχήμα τους χάνουν, - μαθητεία

Σκληρή, για να κερδίσω μια μονάχα

Στιγμή της ύπαρξής μου.