Καθισμένος εκεί.
Στην κουνιστή πολυθρόνα.
Χλωμός, ταλαντευόμενος, καταπονημένος.
Να με τυλίγει η γαλήνη.
Ακούγοντας μόνο τα τιτιβίσματα των πουλιών, το πέταγμα της νυχτερίδας,
τον φλοίσβο των κυμάτων, τη φωνή της.
Παίρνοντας βαθιές ανάσες βγάζω από μέσα μου όλη την κούραση,
όλη την αρρώστια όπως η θάλασσα βγάζει τα φύκια στην στεριά από την κοιλιά της.