Του χρονομέτρου θεωρώ την άμμον χυνομένην,
θρηνώ το Γένος, θλιβερός εγώ Ιερεμίας,
διότι βλέπω την νωθράν Ελλάδα κοιμωμένην
και τη μεγάλην αδελφήν εις δάκρυα δουλείας.

H χθες ημέρα παριστά σκιάς δειλών ή νάνων,
στρεφόντων βλέμμα ταπεινόν ή καυχωμένων μάτην
η χθες ημέρα εις ημάς με φως παρήλθε πλάνον,
διάδοχον ελεεινήν αφείσα την απάτην.

Ο τουρκολάτης Ζιραρδέν, το πωλημένον κρέας,
τον Μωχαμέτην προσκυνεί και τον Χριστόν υβρίζει
κ’ εκ της Ευρώπης σήμερον, της φιλαργύρου γραίας,
η άλγεβρα – πολιτική την τύχην μας σταθμίζει.

Ω, έχει δίκαιον! η Πνυξ βωβή κ’ ερημωμένη
και μόνον όνομα κενόν οι Μαραθωνομάχοι
ημείς του ίστρου τας βροντάς ακούομεν ως ξένοι,
της Αραχώβης έμειναν λησμονημέν’ οι βράχοι.

Ενώ τινάσσων τα πτερά ο αετός του Πέτρου
και ψάλλων επικήδειον επί Νεκρού, υψώθη,
η άμμος μάτην χύνεται από του χρονομέτρου
ημείς αργούμεν, δείλαιοι του Καραΐσκου νόθοι!

Δεν έχει τους δελφίνας της η θάλασσά μας πλέον,
ή μήπως των αρματωλών εκάησαν οι λόγγοι;
Μη της επαναστάσεως εγήρασεν ο λέων;
Δεν είναι πλέον Κλείσοβα; Δεν είναι Μεσολόγγι;

Ω, διατί δε δύναμαι εκ βάθρων να σαλεύσω
την ληθαργούσαν ταύτην γην με λόγον μόνον ένα!
Ας ήμην κάμινος αρών, ας ήμην πυρ να ρεύσω
εις φλέβας άνευ αίματος, εις στήθη παγωμένα!

Εγκαίνισον, Γρηγόριε, τον άκλειστον αγώνα,
προ της σκιάς σου της σεπτής γονυκλιτώ και πάλλω
Ρούμελη! Φέρε ν’ ασπασθώ του Ρήγα την εικόνα,
το Δεύτε Παίδες, άκουε, το Δεύτε Παίδες ψάλλω.

Ελλάς! Ω, σείεται το παν... ιδέ, ιδέ σπαράττει
ο αετός της πίστεως τον Μουσουλμάνον Γύπα
και η πνοή των Διάκων σου τα μνήματα ταράττει
κ’ εν έπος χύνει επί σε, εν άρρεν έπος, - ΚΤΥΠΑ.