Ήτον όνειρος!
ΩΣΑΝ όνειρο βλέπω στο νου μου
ταις αχτίδαις της πρώτης χαράς σου,
όταν είχες στη δόλια αγκαλιά σου
την αφράτη μορφή του παιδιού μου.

Αχ! Οπόταν γελούσε με χάρη,
λησμονούσες το πρώτο κακό μας,
τα μαρτύρια που αφήκε στους δυο μας
το διπλό των αγγέλων ζευγάρι.

Το ποτήρι της μοίρας γιομάτο
δοκιμάσαμε κ’ είπαμε "φθάνει"
φοβερή των ελπίδων μας πλάνη!
Ήτον και άλλο φαρμάκι στον πάτο.

Συμφοράς είχε σπόρο ριμμένο
ένα χέρι κρυφό στη χαρά μας,
το αγγελούδι εμαράθη μπροσθά μας
μιας στιγμής λουλουδάκι ανθισμένο.

Δυστυχή! Μη τα στήθια σου δέρνεις,
σβήσ’ τη φλόγα της λύπης της τόσης!
Και αν τη μαύρη καρδιά ξερριζώσεις,
από `κεί που είναι αυτό, δεν το φέρνεις.