Όσο λιγοστεύουμε

κι η φωνή σου πιο σπάνια γίνεται

κουβαλώντας πότε πότε αλμύρα

ή μια γλύκα παράξενη

ικανή

να με φέρει στον έρωτα πάλι

το μυαλό να τινάξει ένα ρίγος

πριν μια μόνιμη κούραση

να με ρίξει βαρύ στο κρεβάτι

επιμένω να σκέφτομαι

χθες προχωρώντας σε μια άλλη σκηνή

ξαναβρήκα παιχνίδια σου

μ’ αρέσει τις επιφάνειες να καθαρίζω ξανά

κι ύστερα σε μεγάλα κουτιά να τα κλείνω

γιατί στο είχα πει :

όλα θα σ ` τα κληρονομήσω ,

δυο τρεις ελιές το ρυάκι με τις καλαμιές

και τα χαλίκια

καθώς περνάς

φορτωμένη το χρόνο

στο μεγάλο καράβι

μαζεύοντας άνεμο

μια προσευχή

η οργή η φωνή η ντροπή σου

οι ναύτες

μάθανε τα μυστικά μας

τις νύχτες

μας καρτερούν στην προκυμαία ευγενικά και

πιο πίσω αστράφτει ένα κτήριο

ένας ζητιάνος βιάζεται κουτσαίνοντας

να γεμίσει απ’ το φούρνο κουλούρια

μια σακούλα γέλια

παιδιά