Ὅσο πουλὶ ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ τσόφλι,
τόσο ἄγνωμη στὰ πρέπει, τὰ δὲν πρέπει,
κι ἡ παρθένα στοῦ κόσμου τὸ κατόφλι.
Μὲ τὴν ἁγνότη γιὰ σκεπὴ καὶ σκέπη,
γέρνει τὰ μάτια της ἀπὸ τ’ ἀστέρια
κατὰ τὸν ἄντρα ποὺ κοντά της βλέπει.
Σὰ χταποδιοῦ πλοκάμια, λάγνα χέρια
τὸ περισφίγγουν τότε το κορμί της·
καὶ στὴν καρδιά της, δίκοπα μαχαίρια,
τὰ λόγια τῆς ἀγάπης στὴ μορφή της
τῆς πίκρας τὸ χαμόγελο σκορπᾶνε.
Κι ἀντὶς αὐγερινός, ἀποσπερίτης
φωτίζει τὰ ποὺ σβήνουνε καὶ πᾶνε.