Έρχεται ο ήλιος, ξημερώνει.
Όλο ξημερώνει τον κόσμο.
Φεύγει, μαζεύει τις ακτίνες του
νυχτώνει τη μέρα
μας στέλνει στα σπίτια μας κάποια στιγμή
μας ανεβάζει στα κρεβάτια
να πιάσουμε τον πόλεμο
να πιάσουμε τον έρωτα
να πιάσουμε τον ύπνο του ο καθένας.
Ν’ ανέβουμε τις σκαλωσιές του ονείρου
να πάρουμε τα φάρμακα της λησμονιάς
να θυμηθούμε.
Όλα για μας.
Εκείνον, δεν τον σκέφτηκε κανείς
μια νύχτα να του δώσει
έστω, μια μίνι διανυκτέρευση.
Για τόσα ξημερώματα
τόσα νυχτιάτικα φεγγάρια.
Για τόσα τόξα ουράνια.