Όταν κατέβηκα απ’ το σκάφος δε με περίμενε όχημα
παρά τ’ αλογάκι των παιδικών χρόνων που εκείνη μου
χάρισε κι εγώ τ’ ανέβηκα κι έφτασα με μιαν ανάσα
καλπάζοντας στην άραχνη κατοικία της – Γιάννη γιατί με
παράτησες; Άκουσα τη φωνή της – μάνα δε σε παράτησα,
είπα – Μ’ άφησες στα χέρια της δύστυχης στρίγκλας παιδί μου
– δε σ’ άφησα παρά από κείνη την
ώρα παράγγειλα σ’ όλα τα διαστημόπλοια και τ’ άλλα
πετούμενα κι ο ίδιος περιφέρομαι τρία χρόνια στους
ουρανούς μην τύχει και δω την ψυχούλα σου και τώρα πού
σε ξαναβρίσκω έλα να σε πάρω μαζί μου και τ’ αλογάκι
να γονατίζει και με τα σπασμένα του πόδια να χλιμιντρά
και να σκάβει το χώμα και τότε ακούστηκε βοή
κι αντιβοή μέσα απ’ τα μνήματα κι η ραγισμένη φωνή
της που ολόλυζε – δεν είπα να μη με σκεπάσετε με
πλάκα από πάνω, ολόλυζε και τώρα πού να βρω τη
χαμένη φωνή μου να την τρυπήσω
Καν’ έλα σύ να ξαναμπείς και να κουρνιάσεις στη μήτρα σου
να μη ρεκάζεις και τρέμουν τα καταχθόνια γιε μου.