Σήμερα πήγα στον πατέρα.
Σαπούνισα το μνήμα
κι ύστερα έριξα νεράκι
για να αστράψει.
Τον ρώτησα θυμάσαι;
με βλέπεις; με ακούς;
Σκεφτόμουν ποια λέξη
να κρούει καλύτερα
στις φλέβες της γης.

Εσύ όμως σώπαινες, πατέρα.
Στο βάθος της αλέας
σιωπή αχανής που με απέλπιζε.
Και τότε ήταν που άκουσα
το φύσημα του ανέμου
πιο δυνατό κι από τον κρότο
της θαλάσσης
και γύρω μου σκόνη χρυσή
να ίπταται η γύρη.

Ποια φωνή μακρινή με καλούσε;
Ποιο νέφος διάφανο με έκλειε εντός του;

Αν ο βόμβος της άνοιξης είναι τραγούδι
που ξυπνά από τα σπλάχνα
χοή το σώμα μας
η ψυχή μας προσφορά απαλή
στο φρέσκο χαμομήλι.