Τώρα με γυμνά πατήματα
και ένα στεφάνι από φως γαλήνης στα λευκά σου μαλλιά
διαβαίνεις καταμεσής στην αιωνιότητα.
Αγγίζεις με το όριο της αφής σου
το κέντρο της αρμονίας.
Μου έμαθες ελεύθερα να ρωτώ,
ν’ αγαπώ ανυπεράσπιστα,
ν’ ανιχνεύω την αιωνιότητα
πέρα απ’ τις μικρές φθαρτές ύλες,
να μην λησμονώ πως στο απροσέγγιστο
οδεύουν οι ελεύθεροι δρόμοι.
Θυμάσαι τότε που μετρούσα στις παλάμες μου
τα άσπρα βότσαλα;
Τα πρωινά του χαμόγελου,
τις νύχτες των μακρινών ονείρων,
τότε που ήσουν ακόμη στον κόσμο μου;
Τι λέω, τότε που ήσουν ο κόσμος μου όλος.
Τώρα σταυροπόδι στο αλώνι τ’ ουρανού,
με τα παιδιά των αστεριών γύρω σου,
θα πλέκεις τα κρυστάλλινα παραμύθια,
τα όνειρα από φως,
τις μακρόσυρτες ιστορίες στο απέραντο
που τόσες φορές μου ψιθύρισες.
Μητέρα, να `μενε λίγος χρόνος να σου πω
με ένα μικρό μου χάδι πόσο σ’ αγάπησα!
Μ’ ένα μικρό τρυφερό χάδι
που θ’ άνοιγε με μιας
όλες τις πύλες του ουρανού.