Δεν έπλεξες λουλούδια
για ζωντανή ομορφιά,
ουδ’ έψαλες γλυκά
γάμου τραγούδια.

Άλλοι σπαράζουν πόθοι
τα φύλλα της καρδιάς,
πού εις σκέπη συμφοράς
εσαβανώθη.

Η Μούσα σου σκυμμένη
εις πλάκα θλιβερή,
κόρη μυριολογεί
λαχταρισμένη.

Μύρο του πόνου χύνει
το δάκρυ τους κλαυθμούς
από τους ουρανούς
άκουσε εκείνη!

Όχι, δεν είναι απάτης
ονείρατα θολά.
Χύσε τη μελωδιά
στα μάρμαρά της.

Εις κάθε σου τραγούδι
ραγίζεται η καρδιά,
τα δάκρυα έχει δροσιά
κάθε λουλούδι.

Ω, μόνη μια μας μένει
παρηγοριά πικρή...
Αχ κλαύσωμεν μαζί
οι πονεμένοι,

εσύ την ακριβή σου,
τον ακριβό μου εγώ,
αγγέλους τώρα δυο
του παραδείσου.