Η γυναίκα που απάτησε τον άντρα της
(Μα τον αγαπούσε)
δεν μπορεί πια να κλάψει
δεν μπορεί να δώσει συγγνώμη
στον εαυτό της.

Έσχισε την καρδιά της
ποιος θα της τη μαζέψει
ποιος θα τη λυπηθεί;

Φοράει το ρούχο της ατιμίας
και κανείς δεν το ξέρει.

Της μιλούν για τα εγκόσμια
κι αυτή έχασε τα λογικά της.

Η τρέλα κι η δόξα της ζωής
δεν την χαϊδεύουν πια.

Δεν έχει μέλλον σεμνότητα περηφάνια.

Μοναχά οι σκύλοι την καταλαβαίνουν
αλλά κι αυτοί ένας ένας την αφήνουν.

Γιατί έρχεται στιγμή που ντρέπονται.
Τέτοια καταντια

Τον προδότη της αγάπης και της φιλίας
τον σκεπάζει η κατάρα.