Σφήνωσε ένα αιχμηρό πλατύσκαλο
ανάμεσα στο τέλος της νύχτας
και τ’ άγριο ξημέρωμα της άρνησης
κι από εκεί με θέα όλη τη σκοτεινιά των περασμένων
κι όλη την αντηλιά του απείρου που ξημέρωνε
λογάριαζε τις χαμένες ευκαιρίες
ταξινομούσε τις λύπες
κατά σχήμα και μέγεθος
και πλάνιζε μια πίκρα
όμοια με τον κορμό ενός βαρύ χειμώνα

ύστερα αποσταμένος έγειρε
στο μπράτσο μιας υπόσχεσης
μ’ ανοιχτά τα χέρια
σε σχήμα χρεοκοπημένης αγκαλιάς

πήρε ένα μπουκάλι λέξεις
το ανακίνησε κι άρχισε με προσοχή
να τις σταλάζει στα οστά της νέας ημέρας

πολλές φορές οι λέξεις είναι ισχυρές
όπως το οξύ
καίνε το παρόν μέχρι τα βάθη των ονείρων
και το παρελθόν μέχρι τ’ ακρογιάλια της άρνησης

ξημερώνει ακόμα και σ’ αυτό το πλατύσκαλο του σύμπαντος
πέφτουν από παντού κομμάτια σκοτάδι
για να χορτάσεις για να ντυθείς για να ξεδιψάσεις
ξημερώνει και τρως αλλά πεινάς
ενώ σκεπάζεσαι κρυώνεις
κι όσο πίνεις τόσο διψάς

ξημερώνει και πονάς γιατί το άγγιγμα
που θα ζωγράφιζε το χαμόγελο στην ψυχή σου
άργησε όσο ένας σκοτεινός αιώνας.