Όταν οι αρθρώσεις θωρακίζουνε
θυμό και κίνηση στα οστά μου
απλώνω τα χέρια ανοίγομαι
στον κίνδυνο να υπάρχω
τρέφεται άνεμο η ουρά
ανάμεσα στα πόδια
και μια παλιά ισορροπία
– τη θυμάμαι –
χτυπά στις πέτρες
και σηκώνεται
πιο μαλακή στο βάρος της

τα ζωα
με κρατούν
δεμένη
στο ένστικτό τους

τρέμω γρυλίζω σαν σκυλί
στην πόρτα του σφαγείου
και αμολιέται η μύτη μου
υγρή για λίγο αίμα
η νοστιμιά αναπάντεχη
η έλξη φρέσκια
μέχρι να γίνει ο θάνατος
ένα ξερό υφάδι
κι όσο κι αν γλείφω απαλά
η γλώσσα να πετρώνει

χαϊδεύω ακόμη
ανθούς στο λαιμό μου
περιβόλια αντίστροφα

στη δύναμη των φόνων.