Πόσες φορές,
πόσες φορές δεν προσπάθησα
πίσω να γυρίσω το χρόνο
να κόψω την ουρά
να λιώσω την σπονδυλική του στήλη
να δυσκολεύεται
να πέφτω επάνω του
και να τον προλαβαίνω.
Να δω εκείνο το πουλί
που σκότωσα μικρός
πίσω να ζωντανεύει
τα μαύρα πάλι να φορεί
κότσυφας κερομύτης
να μπαίνει θέρμη στο κορμί
στα πόδια του να κρατηθεί
να κλείνει ανοίγει τα φτερά
να `ρχεται πίσω στον κισσό
και να τρυπώνει στο ιερό
να παίρνει τη μεταλαβιά.
Κι η πέτρα να γυρίζει
στο πετσί της σφεντόνας να φωλιάζει
γουργουρίζοντας
μετανιωμένη.