Είσαι αλήτης χρόνε μου και σιγουριά δε σου `χω,
χάλασες τα παπούτσια μου και έλιωσες το ρούχο.
Σπίτι παλιό αρχοντικό που έγινε ερείπιο,
πες του παιδιού τι του χρωστάς σε τόνο πάντα ήπιο.

Είσαι και ψεύτικος πολύ, φεύγεις όποτε θέλεις
κι έρχεσαι πια σαν δικαστής της κοσμικής αγέλης.
Άλλοι σε χόρτασαν πολύ κι άλλοι σε είδαν λίγο,
όσο περνάς και χάνεσαι σε τούτο καταλήγω.

Άλλοτε είσαι μικρός κι άλλοτε ο πιο μεγάλος,
όσο και αν σε γνωρίζουνε γίνεσαι κάποιος άλλος.
Τρέχεις όταν σε κυνηγούν και στέκεις πάντα πίσω,
το τελευταίο δάκρυ μου μέχρι να δεις να χύσω.

Τραγούδι λιανοτράγουδο θα πω για να μ’ ακούσεις
Κι άμα δεν έρθεις το πρωί έρωτα να με λούσεις,
τάξε μου μια ανταμοιβή μ’ ένα σου βλέμμα μόνο
κι άσε το μόνο γιατρικό να το βαφτίσω χρόνο.