Τώρα μπορώ να φωνάζω όσο θέλω
μέσ’ στην αχόρταγη ερημιά μιας καταπράσινης θέας
στην καταχνιά μιας απέραντης όχθης από βαθιές θλίψεις
όπου σπανίως ακούγονται πουλιά ή γίνονται πράξεις.

Μα πιο πολύ θέλω
να πέσω μπρούμυτα στη σιωπή μου
να μην ξαναμιλήσω σε κανέναν.

Αχ, τι άγρια κραυγή η μέρα σέρνει
και σαν μεταλλικές πόρτες κλειστές οι λέξεις
με απωθούνε.
Διώχνουν τους εραστές
χωρίζουνε τους φίλους οι λέξεις...
Οι λέξεις που δεν ξέρουν να φιλιούνται.