Όταν οι λέξεις είναι άτακτες,

πεισμώνουν, κομπορρημονούν,

δεν τις λυπάμαι,

τις τιμωρώ,

αφήνοντάς τες στη γωνία.

Ποτέ δε μ’ άρεσε

να κάνουν τα δικά τους,

να μου τραβούν το στίχο

εκεί που θέλουν,

να χρωματίζουν άτσαλα,

να φληναφούν

της αποσιώπησης την ώρα.

Τρομοκρατώ τις λέξεις μου

να σέβονται τον εαυτό τους,

να υποδύονται το νόημά τους

σαν να `ναι αλήθεια,

ώστε να γίνουν πιστευτές.

Κι αν δεν τα καταφέρνουν,

καλύτερα να λείπουν,

παρά να καταλήξουν

ένας κατάλογος με ψώνια

της αγοράς.