Διαβάζω τα σπλάχνα των ζωων
κρατώ το κόκαλο ψηλά
κάτω απ’ τον ήλιο
και δεν μαντεύω τίποτα
έξω απ’ τα κομμένα μου πόδια
κι απ’ το ψωμί που πέτρωσε

οι μοίρες
στο στήθος μου
σφίγγονται
κι αστράφτουν.

Διαβάζω τα σπλάχνα των ζωων
ούτε να φάω πια
ούτε να περπατήσω
κι όπως πατώ
κουτσά και ζόρικα
με δυο πληγές
πάνω στης πέτρας τη διάταξη
κι όπως χαλώ
νερού σκασίματα
και μυρμηγκιών φορτία
στο φρέσκο χώμα
έχω του κύκλου τη φορά
και στην ανάσα μου εφάπτομαι
δεν είμαι τόξου παραβίαση
βέλος που σκίζει τ’ οξυγόνο
μα παλιννόστηση
πνιγμός
στο φυλλοβόλο δέρμα μου.

Θέλω να βρω τα χρώματα του γέλιου σου
τις φυλλωσιές που ανοιγοκλείνουν
σκοτώνοντας το χιόνι
κι έναν σκύλο να μιλά
όλες τις γλώσσες των πουλιών:
οι άνθρωποι τότε
θα κρατούν το σπίτι τους
στην πλάτη
και το χάδι στην παλάμη τους.