Πάντα ξεφεύγουν.
Θυμάσαι.
Οι λέξεις. Πάντα ξεφεύγουν.
Γιατί η πράξη δεν υπήρξε ποτέ.
Γιατί η πράξη είναι η διαφορά.
Βροχή εσωτερική
που ξεθωριάζει τα χρώματα.
Αρρωστημένη ανάγκη.
Πιο βαθιά. Πιο βαθιά
οι λεπτές σου κλωστές.
Κανένα βλέμμα. Κανένας ήχος.
Με την αφαίρεση σε κάθε κίνηση.
Κυκεώνας συγκρουόμενων αντιθέσεων.
Έτσι. Βήμα με βήμα.
Διαιωνίζοντας το αλλοπρόσαλλο.
Ταξιδεύοντας στους μονόδρομους
μιας αμφίδρομης πόλης.
Έτσι. Απελπισία μ’ απελπισία.
Αστείες συνεπαγωγές
σφραγισμένες στις φλέβες.
Το ένα σου μάτι ίσια μπροστά.
Το άλλο τρομαγμένο
θωρώντας τα πτώματα.
Θεωρώντας τα χρόνια μικρές στιγμές
δίχως φως.
Να σε πηγαίνουν και να σε φέρνουν.
Πάντα μέσα στη νύχτα.
Να σου κλείνουν το πρόσωπο.
Να σου γδέρνουν τα όνειρα.
Ξέρω. Ποτέ δε θα σε δω.
Ποτέ δε θα `σαι εδώ.
Θυμάσαι.
Δε σου μιλώ. Ουρλιάζω διαπεραστικά
μέσα στ’ αφτί σου.

Φράσεις ασύνταχτες. Μαζί με τον καπνό
του τσιγάρου. Τη μυρωδιά του αλκοόλ.
Μ’ ένα χαμόγελο ερειπωμένο. Μ’ ένα
παιχνίδισμα των βλεφάρων.
Ανεπανόρθωτοι θάνατοι περικυκλώνουν
τον ύπνο σου.
Με αργούς ρυθμούς, με σταθερές γωνίες
η επανάληψη.
Πάλι και πάλι.
Στα ίδια μονότονα ραντεβού με τον εαυτό σου.
Τίποτα έξω από σένα.
Ποτέ μέσα στους άλλους.
Πάλι και πάλι.
Αλαφιασμένη κάμερα με τη δική της γλώσσα.
Με τη δική της ερημιά.
Έτσι. Συλλαβή με συλλαβή. Μελάνι κόκκινο.
Που σε πνίγει.
Διάτρητα προσχήματα.
Που σε κουράζουν.
Πάντα από τη σιωπή ο ερχομός σου.
Καμιά φωνή μυστική.
Κανένα τραγούδι.
Πίσω απ’ την πλάτη σου παραμονεύουν
ανθοπωλεία με σαπισμένα φυτά.

Μια φορά μόνο να πεις.
Χώνω τα νύχια στη σάρκα,
κατεδαφίζω τον πόνο.