Μόλις που βγήκες από μέσα μου
και στάζω απ’ τις κορφές σου
και τα άκρα
σπάω σαν ροδοπέταλο
και χλωραίνω
τον χρόνο που πατάς
με τις φτερωτές σου φτέρνες.

–Οι φτέρνες σου είναι
ενός νεοσσού προσπάθεια
να πετάξει
μητροφόρες είναι
κι ό,τι μέσα μου πατούν και το σκοτώνουν
γεννιέται
κρίνο
που μου κόβεις βίαια απ’ τις λέξεις.–
Ξέρεις να πονάς και να εξαγνίζεις
Περσεφόνη
σε πήρε από μένα
του κόσμου ο κάτω κήπος
που `χει στα πόδια του δυο Μανδραγόρες
και στο κεφάλι του μιαν άμαξα μαβιά
που την αγάπη ταξιδεύει μες στη νύχτα
μακριά μας.