Της καρδιάς τη λάβρα και μανία,
ατίμητος και μόνος θησαυρός της,
στην άσβηστη του στήθους της θρησκεία
ασάλευτος βασίλευε Θεός της.
Αδιήγητη κι’ ασύγκριτη ευτυχία
η ματιά που της έριχνε ο καλός της
δόξες, πλούτη, ομορφιές και μεγαλεία,
αθώρητα διαβαίνουν από μπρος της.
Μα της Αγάπης τ’ άχραντο κλωνάρι
δάκρυ πικρό γυρεύει, για ν’ ανθίζει,
–ο πόθος με τον πόνο είναι ζευγάρι! –
Τι ο σπαραγμός τα σπλάχνα της κι’ αν σκίζει;
Τι κι αν θανάτου θλίψη δοκιμάζει;
Το Γολγοθά θωρεί κι’ αναγαλλιάζει.