Πόσες φορές σε φίλησα ...
εκεί που είναι ο φάρος...
και μάρτυρας στους όρκους μας...
ήτανε ένας γλάρος...

Τώρα τα βράδια άπονη...
σε συνοδεύει άλλος...

Πήγα στο φάρο να σε βρω...
και μου `πενε ο γλάρος...
έκεινη που ελάτρευες...
την έχει πάρει άλλος...

Και δεν ξανάρχεται εδώ...
γιατί δεν έχει θάρρος...

Πρόδωσε την αγάπη σου...
κι απάτησε τον όρκο...
κι εγώ που ήμουν μάρτυρας...
παράπονο θα το `χω...

Κι ο φάρος δε θα ανάψει μπλιό...
σε τούτονε τον τόπο...

Θα μέινει πάντα σκοτεινός...
τση αγάπης μου ο φάρος...
απ’ τον καημό του μακριά...
θα φύγει και ο γλάρος...

Κι ο καημός τση μοναξιάς...
είναι καημός μεγάλος...