Κάποτε κυνηγούσαμε τον ήλιο
τρέχοντας στον λόφο με τους ασφόδελους
Έπεφταν τα σπουργίτια πάνω μας
και μας εγέμιζαν Άνοιξη.
Έπεφταν τα περιστέρια πάνω μας
και μας εγέμιζαν Ειρήνη
Τα χέρια βάφονταν στην ελπίδα του χρόνου.
Τα δάχτυλα σφύζαν αθωότητα.
Να..!!για φαντάσου
τα χελιδόνια ήτανε βαριά
να κοιμηθούνε στις παλάμες μας.
........... Ένα καράβι έρχεται με άσπρους κρίνους
Ύστερα μεγαλώσαμε απότομα
Τα όνειρα μίκρυναν πολύ
η φλόγα του ήλιου ανυπόμονη
Κι εμείς ρουφώντας το μεδούλι του
Αποκοιμηθήκαμε.
Τα όνειρα μίκρυναν πολύ
τόσο πολύ που δεν τα βλέπουμε καν
Τώρα δεν έχουμε το δικό μας φως
την δική μας ανάσταση
Καμπουριασμένοι, σακάτηδες,
φοβισμένοι σκελετοί,
απομεινάρια μιας άλλης ζωής
άφωνα και άβουλα πλάσματα
περιμένουμε το πεπρωμένο μας
........... Ένα καράβι έρχεται με άσπρους κρίνους
Ω!!!!! Κύριε
δώσε μας φτερά
για να πετάξουμε στους μακρινούς λόφους
με τους ασφόδελους
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα
Ήθελα να Σε δω
να ημερώνεις
τα πουλιά του πολέμου
Θεέ μου.