Μέσ’ στις στεγνές τις ώρες της Σιωπής,
μικρή νεράιδα η Έμπνευση, με παίρνει απ’ το χέρι.

Δροσάτη αύρα το φτερούγισμα ψυχής,
στ’ άρρητα αρμενίζει η καρδιά, τα μυστικά τα μέρη..
Τα χείλη βρέχουμε στης Ποίησης "νερό",
δροσοσταλίδες λαμπυρίζουν στα..φτερά μας
"Ας μείνουμε λίγο ακόμα" της ζητώ..
Ας διαρκέσει το όνειρο όσο χτυπά η καρδιά μας..!

Στάθηκε τότε η σκέψη στη στιγμή τη μαγική,

όπου ακουμπά η ψυχή και χαλαρώνει,

σαν θεατής που τη ζωή του αμέτοχα κοιτά,
κι ότι κοιτάς... δεν είσαι εσύ.
Είναι κι αυτή μια σκέψη που λυτρώνει..!
Με λόγια άνθη, το όνειρο κεντά,
στο άδειο "τώρα" δίνει υπόσταση και χρώμα..
Παιδί η καρδιά τ’ αστέρια της μετρά,

και στων ονείρων κατοικεί, των μύθων της τη Χώρα..!