Έχω μια θλίψη μόνιμη
και δε με αποχωρίζεται...
Μα γιατί γίνεται αυτό,
αφού της αρέσει να κλαίει μονάχη;
Σαν φίλη άσπονδη
μου αφοσιώνεται.
Υποκρίνεται πως μ’ αγαπά
γιατί συνέχεια δίπλα μου είναι...
Αρχίζω να φοβάμαι θαρρώ,
μην μπει στο είναι μου
και με κατασπαράξει.
Ταυτίζεται σχεδόν σιωπηλά,
ύπουλα σαν αρρώστια
χωρίς συμπτώματα,
που όμως με σκοτώνει..
Σημεία των καιρών να πω πως είναι;