Που γύριζες πάλι και σήμερα;


Εδώ, σταγόνες από ναφθαλίνη

κρύβονται ακόμα μέσα στα ρούχα σου.


Υγρό τοπίο το σεντούκι, ενυδρείο,

καλλιεργεί τη σιωπή.


Ψάρια πετούν στην κάμαρα

και κάθε μεσημέρι ακριβώς στις δώδεκα

κάθεται στο τραπέζι κάποιος που σου μοιάζει

και τρώει απ’ το πιάτο σου.


Έτσι ψιθυριστά σχεδόν

πέρασες από τη ζωή μας

με μεσημέρια ήμερα

και φοβισμένα βράδια.


Με άγρια ξημερώματα.

*

Από καιρό το καταλάβαμε

πως έχεις άλλο σπίτι τώρα

πως ξένοι σε φροντίζουνε.


Κι εγώ που ψάχνω να σε βρω

αφήνω πάνω στο κρεβάτι σου

ένα πιατάκι προσφοράς.


Μα μπαίνουν μέσα τα πουλιά

ραμφίζουνε τα μαξιλάρια

τρώνε σπυρί σπυρί τις ώρες σου.


Δεν είπες όμως τίποτα.

Κλειστό το στόμα και τα μάτια σου

κρατούνε ορεινά τοπία

βρυσούλες και ποτάμια που στερέψανε

πολέμους, μάχες, φονικά.


Τώρα που βρήκες λίγη ησυχία

και πήγες να ξεκουραστείς

μη μου θυμώνεις σε παρακαλώ

που δεν κατάλαβα

πόσο μονάχος ήσουνα.