Τὰ σκόρπια λουλουδάκια, ὃσα μία μέρα,
πρὶν τ’ ἂλλου κόσμου ἰδῇς τὸ θεῖο λιμάνι,
εἶχαν γιὰ σὲ τόση εὐωδία, πατέρα,
τὰ πλέκω τώρα, ἰδού, `ς ἓνα στεφάνι.

Ἂχ! στοῦ τάφου σου μόνον τὸν ἀέρα
μὴν ἲσως τοῦτο θὰ σκορπάῃ λιβάνι,
δίχως ἐλπίδα νἂχω ἐκεῖθε πέρα
γλυκὰ τοῦ Πίνδου ἀρώματα νὰ βγάνῃ;

Τῆς πέτρας ποῦ σὲ κρύβει ἒχω τὸ βάρος
μὲς τὴν καρδιά, τὶ δὲν ἀκούω τὸν ἦχο,
ποῦ τόσο μία φορὰ μὢδινε θάρρος.

Μίλειε καὶ πές, ποῦ, σὰ στὸν ἲδιο τοῖχο
κλειστῶ τοῦ κιβουριοῦ σου, ἀντάμα ὀ Χάρος
δὲ θέλει θάψῃ ἐκεῖ κάθε μου στίχο.