Τη ματιά μας από πάνου τραβήξαμε
και τη φυγή απαρχής εχαράξαμε
χωρίς πορεία, χωρίς τελειωμό.
Μονοπάτια και δρόμοι που δεν μας ανήκαν
ιστορίες και θύμησες ζωντανές εφανήκαν
στο διάβα που τα ίχνη αφήκαν
της ζωής και της νιότης τα χρόνια.
Χειροπιαστά το τραγούδι κι ο ήχος
μαγεία της φύσης
-ούτε αηδόνια, ούτε κορυδαλλοί-.
Μα δεν προσμένουμε το γυρισμό.
Αργήσαμε.
Ανησυχίες επλημυρίσαν τη σκέψη.
Μήπως;
Μήπως χορτάσαμε!
Ο καπνός χάθηκε
και μεις προσμένουμε ακόμη. Τον γυρισμό.
Μπροστά μας ανοιχτήκαν και πάλι
τα ίδια μονοπάτια
αυτή τη στιγμή μας ανήκουν.
Είναι σημάδι που θα μας φέρει πιο πίσω
πιο κοντά στην Αφετηρία.