Κάπου μυρίζει λεμονιά εδώ γύρω
ακούγονται τριγμοί, ήχοι ανασταίνονται
σάλαγος από κοπάδια αόρατα.
Ονόματα επιμένουν, ίσκιοι, αντίλαλοι
πνίγεται στα φυλλώματα ένας σκοπός άλλων καιρών.
Φυσάει μια λύπη απ’ την πλαγιά
σέρνει το ρέμα σκοτωμένα αγριοπερίστερα.

Μπαίνεις στο περιβόλι
ακλάδευτα τα δέντρα γέρνουν
στάχτη τ’ αμπέλια στις βραγιές.
Θυμάσαι το αίμα. απ’ το σφαγμένο αρνί
κι ανοίγεις το πηγάδι
να σπάσει ο κόμπος στον λαιμό
να βρει ραγισματιά το δάκρυ, ν’ αναβλύσει.
Ρίχνεις τριχιά και σ’ αποκρίνεται
της μάνας σου το γέλιο.
Σκύβεις στο φιλιατρό
σκοτάδι το νερό ελλοχεύει
φωνές απόντων σε καλούν
άπατη δίψα σε μαραίνει.

Στο βάθος θα κυλούν τα πορφυρένια χρόνια
θα λούζεται η σελήνη
ο αριάς ακόμη θα θροΐζει στο παράθυρο
σε μαύρη όχθη θα κάθονται οι πνιγμένοι
ν’ ακούν τα μοιρολόγια, ν’ αγριεύουν.
Και πιο βαθιά θα λουλουδίζει ο θάνατος
το πιο πλατύ ποτάμι.