Τόση γαλήνη…

Ο ουρανός ολάνοιχτος

σαν έτοιμος να δείξει τα απόκρυφά του.

Η θάλασσα σαν να προσμένει έρωτα,

ανάσκελα.

Τα βράχια ιριδίζουν.

Ως προς την κίνηση,

ο ήλιος κατεβαίνει το βουνό

και δύο χελιδόνια γράφουν το σχήμα του απείρου,

ξένοιαστα, τίποτα δραματικό.

Δεν είμαι της περιγραφής,

θέλω να πέφτει λίγο δράμα καταμεσής,

που να δρα ύπουλα

και να υπονομεύει τις εικόνες

ή αίφνης να τις ανατρέπει.

Κοιτάζω γύρω, τίποτα δραματικό.

Κι εγώ, με τις αισθήσεις παλιωμένες,

με την ψυχή να `χει ρουφήξει θλίψη

όπως σφουγγάρι το πικρό θαλασσινό νερό,

αφήνω τις εικόνες άστοχες.