Ας ήταν, λέει, να `ρχόσουνα
σαν μες στα παραμύθια
σε άτι χρυσοκάπουλο
με γυμνωμένα στήθια
μ’ ανάκατα σγουρά μαλλιά
στ’ αντρίκειο σου κεφάλι
και να με σέρναγες με βια
μες στη ζεστή σου αγκάλη.

Να μ’ έπαιρνες, να μ’ έφερνες
σε ξένα μονοπάτια,
μ’ αντρειωμένο το κορμί
με θολωμένα μάτια,
να μάτωνες τη σάρκα μου
με νύχια και με χέρια
κι ας ήταν νύχτα του χαμού,
νύχτα χωρίς αστέρια!

Τα χείλια σου απ’ τα χείλια μου
τον πόθο να ρουφούσαν
κι αντάμα με τον έρωτα
τον ίλιγγο να ζούσαν,
τη σάρκα σου στη σάρκα μου
επάνω να `χα νιώσει
και στων κορμιών μας τον ρυθμό
να `χε η ζωή τελειώσει!