Είμ’ ο γιατρός του Εμφυλίου, μου συστήνεται

με διορίσανε νωρίς, δεν ξέρω ποιος ηλίθιος

έκαμα αμέσως τη διάγνωσή μου, ανίατος,

έμεινα όμως ως το τέλος



τον ακούω

μια ολόκληρη ζωή μες στους αιώνες τον ακούω

γαβγίζει, ουρλιάζει μες στο ποίημα

λέει πως έρχεται απ’ τον Πύργο κι έρχεται απ’ το Βίτσι

πλέκει το στίχο σύρμα αγκαθωτό, γράφει γραφές

και γράμματα μετά

το Γράμμο και του Γράμμου τη γραμμή ως την άκρη

γράμματα ελληνικά μαθαίνοντας του Γράμμου

τον ακούω



κι ας αποφαίνονται οι σοφοί πως όλ’ αυτά

έπρεπε να `χουνε καεί στο Άουσβιτς και τελειώσαμε, άλλωστε

εμείς το ξέρουμε καλά, το ποίημα

δε γράφεται, συμβαίνει, άλλοι

μας το `παν πιο σοφοί, παθόντες



έμεινα, βλέπεις, ως το τέλος, μου συστήνεται

είναι της μοίρας μας αυτό, να ξέρεις

κι έφευγε όπως είχε έρθει μοναχός

γύρισα πίσω

στη μέρα και στο φως μ’ έναν λειψό

νεκρόδειπνο στη μνήμη, ανάξιος,

όμως χαράζοντας σημάδια κι επιμένοντας

όμως ξορκίζοντας τον άγραφο

ναρκωτικό καιρό μου κι επιμένοντας.