Αδιαφορούσε για μένα πάντοτε –
μια βαθιά τομή ήταν ένα καιρό το συναίσθημά μου
για εκείνη. Βυθός θολός, ατέλειωτος
η αγωνία μου, έως ότου κάποτε λιγόστεψε
και οι μέρες ξανάγιναν όπως και πριν.

Κατά το ταξίδι του Σαββατοκύριακου στον Πόρο,
ο έρωτας για την πρόσφατη αγάπη της
κακοφόρμισε και ο δεσμός τους διακόπηκε ακαριαία.

Καθώς η μπουκαπόρτα του πλοίου
άγγιξε με βρόντο το μουράγιο και οι επιβάτες
όρμησαν σαν κυνηγημένοι προς την έξοδο,
(νόμισες ξαφνικά πως τους έλειψε η ξηρά
με τη ζάλη και τη φθορά της καθημερινότητας
που συνήθισαν με τα χρόνια),
και οι δυο εραστές χάθηκαν μέσα στο πλήθος
παίρνοντας αντίθετη κατεύθυνση,
τότε ξαναζωντάνεψα ολόκληρος μπροστά της.

Επιστρέφοντας σπίτι,
και χωρίς να αδειάσει τη βαλίτσα,
μου τηλεφώνησε, για να με αποκαλέσει ξανά
ως τον «καλύτερό της φίλο», «μια μεγάλη καρδιά»,
που της συμπαραστεκόταν αδιαμαρτύρητα εδώ και χρόνια,
για ν’ ακούω τις αποτυχίες, τις προστριβές της
με τους κατά καιρούς συντρόφους, τις εχθρότητες
στην δουλειά ή τ’ ανυπέρβλητα οικογενειακά δεινά της.

Την άκουγα, όπως πάντα, χωρίς καμία διακοπή –
ήταν, θαρρείς, το χρέος μου απέναντί της.

Σπαταλώντας μοναξιά μηνών στη σκέψη της,
πολλές ώρες σε ανούσιες συζητήσεις μαζί της
ένιωθα κι αυτή τη φορά λυτρωμένος,
αλλά με κάποια πίκρα, επειδή έχασα
ανεπιστρεπτί εκείνη τη φλόγα, το τρέμουλο
που με έκανε να ζω κάτι μοναδικό και διαρκές,
μια εμμονή που με αυτή ναρκωνόμουν γλυκά,
έστω και αν αυτή η στοργή δεν είχε χαρά,
μήτε κι ανταπόκριση.