Το γράμμα έφτασε αργά στα χέρια σου.
Την ώρα που άνοιγες δειλά δειλά,
είδες λευκό χαρτί χωρίς λέξεις.
Χαμογέλασες με πίκρα καθώς άφηνες στην άκρη
τους σάπιους λογισμούς.
Δε γράφουν ποίηση πια οι ποιητές, είπες.
Και ντυμένη στα χρώματα του Ιονίου
ντράπηκες για την κατάντια των ανθρώπων.
Με τις ιέρειες του Αχέροντα να ουρλιάζουν
και να ξεσκίζουν τις σάρκες τους,
έκλεισε έτσι απλά η αυλαία της παρακμής.
Κι ήμασταν ακόμα νέοι όταν έπαψαν
να ελπίζουν στους λόγους των ανθρώπων.