Δύσκολη διαδρομή στ’ αλήθεια
Για να την διαλέξεις αβασάνιστα
χωρίς την σκέψη
Στένωμα κι αγριάδα
Μόνο ο ουρανός ψηλά δείχνει απαλοσύνη
Τα πόδια δεν ελπίζουν σ’ αλαφράδα
Μόνο σε άπονα χαράγματα
Και πέτρες ασχημάτιστες, αμετανόητες,
σκληρόκαρδες είναι η συντροφιά
Και χώμα που δε συγχωρεί
Και ξεσηκώνεται στην πρώτη ευκαιρία
με σύμμαχό του
Τον απερίσκεπτο κι απρόβλεπτο άνεμο
Και κάπου κάπου η ανηφόρα
Έρχεται, απλώνεται μπροστά
προκλητική και περιμένει…
Να δοκιμάσει κι άλλο την ψυχή
Πόσο αντέχει ακόμα
Μια λιτή ψυχή
Γυμνή, χωρίς στολίδια
Και δίχως της λεωφόρου
την άνετη απλωσιά και τα συναπαντήματα
Μόνη, με μόνη πολυτέλειά της
Τον χρόνο να σκεφτεί
Να δαμαστεί, ν’ αντέξει
Τα όρια να μάθει
Και να φτάσει
Όπου είναι το τέρμα το καλό …
Ω ! μονοπάτι !
Ιερή και αναγκαία βάσανος
Λιτής ψυχής η λεωφόρος …