Το ποίημα.
Το ποίημα μια μπόχα, αλλά το ποίημα, μια απέραντη μπόχα που καίει σπαρτά,
το ποίημα μοναχό του ξεσφίγγει τα μέλη, μέσα στην κρινολίβωση των υγρών,
μέσα στην αχελάτωση των μυών, μέσα στον οστεανισμό των παλμών,
μέσα στη φριχώλαση των δαχτύλων, το ποίημα, μέσα στην πρώκτωση των γλωσσών,
μέσα στη μουναίρεση των συνθημάτων και των εξαγγελιών, μέσα
στην τριχελάτωση των προβλέψεων και των αξιωμάτων, εκεί, το σώμα
σφαγμένο απ’ τα σεντόνια και συλημένο απ’ τη σιχασιά του,
με την αποφορά να σαπίζει μέσα στο μαξιλάρι
και την καρδιά πεταμένη κάτω από την αναρίθμητη κλοτσιά,
κανένα χέρι, καμιά φωνή, η λευκή σιωπή των τοίχων,
η πορώδης ανάσα των επίπλων,
εκεί, το ποίημα, μοναχό του.

ΤΟ ΦΩς αρχίζει πολύ χαμηλά.
Το φως αναθρώσκει από πολύ χαμηλά
και τίποτα δε φτάνει πιο ψηλά απ’ το φως.
Όποιος θέλει το φως, ας πάει εκεί που φτάνει το φως,
και κανείς δε φτάνει πιο ψηλά από κείνον που φτάνει το φως.
Όποιος θέλει το φως, ας πάει εκεί που φτάνει το φως,
και κανείς δε φτάνει πιο χαμηλά από κείνον που φτάνει στο φως.
τόσο χαμηλά δε φτάνουμε ποτέ,
γιατί το φως αρχίζει πιο πάνω απ’ όλα,
και τόσο ψηλά δε φτάνουμε ποτέ, γιατί το φως αρχίζει πιο κάτω απ’ όλα.
Όποιος θέλει το φως, ας ξεχάσει το φως,
ας κλείσει τα μάτια κι ας το ξεχάσει,
ας γυρίσει τα μάτια ανάποδα κι ας κοιτάξει τα άκρα του,
γιατί αυτά είναι το φως.