Το αηδόνι μέσα σε σπηλιές δε χύνει την λαλιά του
θέλει το φως, και στα νωπά
φύλλα των δένδρων αγαπά
να χτίζει τη φωλιά του.

Παλιόν καιρό, ταις όμορφαις, τα αηδόνια της ζωής μας,
σε σπίτια εκρύβανε, κ’ εκεί
κλεισμένες, σαν σε φυλακή,
κρατούσαν οι γονείς μας.

Τώρα πατούνε ελεύθερες, σαν τα πουλιά στα δάση,
πατούνε ελεύθερη μια γη -
ω! Ζηλεμένοι στρατηγοί,
το χώμα σας ν’ αγιάσει!

Σας πρέπει, Ελληνοπούλαις μου, το σκήπτρο οπού κρατείτε
προστάζετε, και η γη γελά,
και όμως προσέξτε μη τυφλά
τη Δύση ακολουθείτε.

Έχει κατώφλι η θύρα σας και σύνορα η τιμή σας.
Συλλογιστείτε τι εντροπή,
αν έλθει ξένος και σας πει
"Εφράγκεψε η ψυχή σας".

Για δέτε την πολύπαθη, τη φράγκα, πως κρατάει
το μέτωπο ψηλά ψηλά,
και με καμώματα τρελά
καπνίζει και γελάει!

Εσείς, Ελληνοπούλαις μου, να μην επιθυμήτε
αυτά της φράγκας της τρελής...
Ω, κάλλια το `χω στης Βουλής
το βήμα να ανεβήτε!

Και εγώ Συντάκτης πρακτικών να στέκομαι αντικρύ σας,
και όλος καρδιά, και όλος αυτί,
να μεταφέρω στο χαρτί
τη λυγερή φωνή σας.