Σ’ ένα ατίθασο σκαρί με ορφανό κατάρτι,
Βιράραμε μες τη βροχή το καραβόπανό μας.
Γιατί διψούσε η ψυχή να ψάξει την ελπίδα,
σ’ αχαρτογράφητα νερά,
μες τη δική σου αγκαλιά,
με μια παλιά πυξίδα.

Το σ’ αγαπώ δε θα στο πω σε τούτο το ταξίδι.
Ο χρόνος , γέροντας σοφός, θα κάμει τη δουλειά του.
Κι αν νιώσω πως στις φλέβες μου το αίμα σου θα κυλίσει
τότε στο μπράτσο το δεξί θα γράψω τ’ όνομά σου.

Ξυπνά ο Γραίγος χάραμα και την αντάρα φέρνει,
φυσώντας το ανάθεμα με όλη την οργή του.
Μη σκιάζεσαι καρδούλα μου ο φόβος μην κερδίσει,
τις δυσκολίες της ζωής,
σαν σε νοιαστώ και με νοιαστείς,
ο Μπάτης θα τις σβήσει.