Μου είχες πει πως η σιωπή
Πάντα σε ταξιδεύει
Πως την δική σου τη φωνή
Κάποιος τη σημαδεύει.

Κι οι λέξεις σου μαράθηκαν
Δεν είπες τίποτα ξανά
Την ομορφιά σου κράτησα
Στης μοναξιάς μου τα νερά

Την ώρα που σ’ αγκάλιασα
Αγρίεψε η θάλασσα
Την ώρα που τα σώματα δεν είχαν ονόματα

Ίδιος ο πόνος σαν φωτιά
Σα λάβα στο σκοτάδι
Μέσα σε θάλασσα βαθιά
Γυρεύεις ένα χάδι.

Με τη σιωπή κοιμήθηκες
Ταξίδι μες στην προσμονή
Ξύπνησες και θυμήθηκες
Πως είχες κάποτε φωνή.

Την ώρα που σ’ αγκάλιασα
Αγρίεψε η θάλασσα
Την ώρα που τα σώματα δεν είχαν ονόματα.